کعبه به چشمش می‌کشد خاک درش را            باران تـلاوت می‌نـمایـد کـوثـرش را

روزی رسان خلـوت قـدّیـسه‌ها اوست            وقـتی به لـب دارند نـام اطـهـرش را

مـمـسـوسـۀ ذات خـداونـد است بـانـو            ریـسیـده‌اند از نور یعنی معجرش را

حـوریـه‌ای می‌گـسـترانـد زیـر پـایش            وقت عبور از کوچه‌ها بال و پرش را

کوچه دو رکعت روضه می‌خواند؛ امامی            زین کوچه دیده داغ سخت مادرش را

در دست دارد دستهایی را که می‌چید            چون باغـبان گل بوسۀ پیـغـمبرش را

ناگـاه رنـگ آسـمـان‌ها نـیـلـگـون شد            مردی خدا نـشناس بسته مـعـبرش را

مردی که بویی از حـیا هرگز نبـرده            بی‌شک لگد کرده غرور شوهرش را

ریحانۀ نازک‌تر از گل زخم خورده است            داسی به یغما می‌برد برگ و برش را

چشمش گره از کار حیدر باز می‌کرد            بسته است سیلی چشم مریم پرورش را

درّ نجـف مـی‌ریـزد از چـشـم امـامی            از خاک بردارد چگـونه گوهـرش را

مادر به خـانه می‌رود اما پس از این            از درد با دسـتار می‌بـنـدد سـرش را